Het leven van mevrouw Zoe (7-9-1930) in vogelvlucht
Ze wordt in een vrij welgesteld gezin in Athene geboren en is een jonge tiener als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Zoals tekenend voor haar leven helpt ze op zeer kleine schaal met haar familie mensen die hulp nodig hebben; met kleine simpele dingen zoals brood en kleding. Ze trouwt met Michalis en krijgt als bruidsschat een appartement mee in Faliro (een buitenwijk van Athene). Ze starten hun ondernemingen samen: ze worden eigenaar van diverse supermarkten. De zakenvrouw Zoe ontpopt zich en runt de supermarkten, zorgt voor man en later dochter Stella. Haar man, Michalis is een lieverd, die op zijn manier weer arme mensen helpt door ze producten gratis toe te stoppen. Mevr. Zoe is het daarmee eens maar houdt de touwtjes (noodgedwongen) strak in handen. Ze leven een gelukkig, en naar Griekse maatstaven een zeer modern leven. Dat blijkt nog duidelijker als ik de eer heb om oude foto’s te mogen bekijken, van een prachtige jongedame (15 jaar oud) in shorts, poserend bij een olijfboom (de foto is ingekleurd; inmiddels dus 70 jaar oud) en snap dan een beetje waar dat ‘moderne leven’ (had er eigenlijk geen idee van dat zoiets in Griekenland bestond!)vandaan gekomen moet zijn. Wat bedoel ik met ‘modern; ?: ik denk vooral het vooruitstrevend en ‘openminded’ zijn. Respect voor een ieder hebben, helpen waar je kan. Je eigen weg zoeken met de normen en waarden die ze van huis heeft meegekregen. Het geloof speelt een belangrijke rol in haar leven, maar niet de ‘kerk’ als instituut, daar gelooft ze niet in, wel in God en is een zeer gelovig mens.
Ze komen vaak op vakantie naar Marmari op Zuid-Evia. Dat is niet zo ver en toch ver genoeg van het drukke Athene, om te kunnen opladen. Dan opeens gaat het niet goed met de gezondheid van haar man Michalis, hartpatiënt zoals blijkt. Dochter Stella is dan nog een jonge tiener van 16 jaar en heeft haar oog op Kostas laten vallen. Ze (Mevr. Zoe en haar man Michalis) zorgen voor een bruidsschat en ook Stella heeft het doortastende karkater van haar moeder. Ze is niet ‘om te praten’: Kostas is het voor haar! Ze trouwen als Stella 18 jaar is. En mevrouw Zoe neemt de beslissing om zonder haar man en dochter er in te kennen, een stuk land te kopen op Zuid-Evia. Op haar naam, met haar centjes! We hebben het over 40 jaar geleden, Griekenland! Ze zal een van de weinige vrouwen zijn die dit destijds gedaan heeft! ‘Ze wilde haar man en dochter iets laten zien op een dag….’ ‘Het stuk land waarop ze later (van haar eigen centjes) een frefab huisje liet neerzetten (Een procat huis, zoals in het Grieks)’.
Ze dacht dat het voor de gezondheid van Michalis beter was om weg te gaan uit het, inmiddels drukke, Athene. Ze verkopen de zaak in Athene en vertrekken samen naar Marmari. Waar mevrouw Zoe een taverna begint. Stil zitten is niets voor haar…. Met haar man lijkt het goed te gaan en ze hebben nog prachtige jaren samen totdat Michalis 20 jaar geleden aan een hartstilstand overleed. Inmiddels is dan ook kleindochter Katerina geboren. En ook hier zie je ‘moderne’ invloeden: Katerina heeft haar ouders en opa en oma altijd bij de voornaam aangesproken! (Heel erg bijzonder voor Griekse begrippen). Mevrouw Zoe stopt met de zaak na het overlijden van haar man en besteed haar tijd aan haar landje met schaapjes en geiten, trekt de bergen in, verbouwd allerlei groenten en is met heel weinig een zeer tevreden mens.
Ze leeft haar eigen leven, iedereen is welkom, iedereen kan een hapje mee-eten, heerlijke lange gesprekken voeren is haar lust en haar leven en vooral ook discussies! Een dame met een heel eigen visie op het leven en waar we met zijn allen heel van zouden kunnen leren! Maar aan de andere kant is ook wel gesteld op haar privacy. ‘Ze redt het allemaal prima, heeft geen hulp nodig, zij is degene die graag wil zorgen voor mensen. Koken kan ze als de beste! Vooral de authentieke Griekse keuken!
Dan slaat wederom het noodlot toe: schoonzoon Kostas, Kosti, wordt ziek, darmkanker. Altijd over de wereldzeeën gevaren en overal vandaan nam hij prachtige souvenirs mee voor Zoe, het huis is smaakvol ingericht, modern en toch typeren, de Griekse eilandstij,l maar de vele mooie decoraties zijn niet Grieks, veelal Afrikaans, ook een mooie budha beeldje ontbreekt niet! Dochter Stella is eigenaresse van een taxi in Athene (geholpen door haar ouders en man, een vergunning in Griekenland kost al snel zo’n € 100.000, inclusief taxi), kleindochter Katerina heeft gestudeerd en is onderwijzeres en is samen met haar man Vasilis gelukkig in Athene, ook hebben ze, Katerina een appartement mee kunnen geven. Dus hoe hard heeft vooral mevrouw Zoe gewerkt om dit allemaal te kunnen bekostigen? Heel hard. En wat zie je: kleindochter Katerina is onderwijzeres; vele kinderen ‘vallen bijna letterlijk flauw’ van de honger (dit komt op elke school, in elke klas voor, op dit moment!).
In februari 2015 overlijd Kostas, de schoonzoon, nog geen 60 jaar oud. En dan is er lichamelijk ineens weinig meer over van deze krachtige dame: mevrouw Zoe. Het lichaam wil niet meer. Ze wordt door haar dochter meegenomen naar Athene en zes weken lang ligt ze in het ziekenhuis. De ‘beenderen’ willen niet meer! Ze kan niet meer lopen. Half april, net voor het Grieks Orthodoxe Pasen komt ze thuis in Marmari, want dáár wil ze zijn. Niet in een appartement in Athene waar ze de hele dag alleen is omdat dochter Stella, 55 jaar oud, moet werken met haar eigen taxi. Dagen van 10 tot 12 uur en meer zijn standaard. Mevrouw Zoe voelt zich ook erg bezwaard.
Als dochter Stella na een lange dag thuiskomt heeft ze dan ook nog de zorg voor haar moeder. Mevrouw Zoe wil dat niet. En keert terug naar Marmari. De zomer komt er immers aan! Een buurvrouw leent haar een looprek. Daarmee kan ze tenminste iets doen, meer dan schuifelen is het niet. Maar goed, ze kan van haar bed naar de badkamer, iets te eten pakken en buiten op het terras zitten, genietend van het uitzicht. Er wordt een lieftallige hulp gevonden:’ Antigoni’. Een schat van een mens met haar eigen zware leven, 41 jaar oud, gescheiden, moeder van 3 kinderen (thuiswonend 23, 21 en 19 jaar) en jongste dochter van toen bijna 18 zwanger en nu is Antigoni de trotse oma van een lieftallige kleindochter…. Vijf monden moet ze voeden… Ze is blij met haar ‘baantje’ bij mevrouw Zoe, vooral schoonmaken, eten koken en de was doen. Maar al snel ontpopt zij zich als een ‘thuiszorghulp’. Ze zet mevrouw Zoe onder de douche, wast haar haren, knipt haar nagels etc. etc. Dat doet ze drie keer per week voor 5 uur per keer à een bedrag van € 5,- p. uur. Een Godgeschenk! Zo noemt ze Antigoni ook: door God gezonden!
Mevrouw Zoe ‘eist’ van mij dat ik blijf langs komen met de gasten voor koffie en een lunch in veel gevallen, maar als we grote groepen hebben kan dat niet, vind ik zelf. Groepen van 10 tot 15 man vindt ze geweldig, maar een uitgebreide lunch kan in zulke gevallen niet meer. Dat snappen onze gasten ook heel goed en vinden het prima! Iedereen is zo begaan met haar! Dat is vaak erg ontroerend, wat soms tranen bij haar, mevrouw Zoe, en ons te weeg brengt. De enorme blijdschap en dankbaarheid dat we langs gekomen zijn, iets meegenomen hebben voor haar in de vorm van eten en als gasten dan ook nog een geste geven in de vorm van geld dan weet ze niet hoe ze de gasten moet bedanken. Trots is ze, zeker, maar er is nu geen plaats voor trots! Haar pensioentje was € 350 per maand, nu € 320 per maand. Medicijnen kosten een vermogen! Verzekerd? Uiteraard, maar als medicijnen € 32 kostten dan is de eigen bijdrage € 22,70! We waren er getuige van toen de apotheek langs kwam om de medicijnen te brengen…..
Van de zomer, in augustus 2015, is ze (zoals we allemaal vreesden) gevallen, buiten op het terras, en werd na een dag en nacht gevonden omdat dochter Stella haar niet te pakken kreeg aan de telefoon. Antigoni werd ingeschakeld, maar Antigoni werkt elke avond in een souvlaki tent vanaf 18.00 uur en kon onmogelijk weg. Die heeft haar dochter gestuurd en die vond mevrouw Zoe op het terras. Gelukkig was het zomer met ook ’s nachts hoge temperaturen, met de schrik kwam iedereen vrij, ook geen gebroken been of iets dergelijks. Ik schrok erg uiteraard toen ik het hoorde!
Wat kon ik doen? Nadenken of ik iets zou kunnen bedenken! Ja, ideetjes genoeg, maar dat krijg ik niet hier van de grond! Een systeem van vrijwilligers b.v. die mensen zoals mevrouw Zoe, die alleen en hulpbehoevend zijn een bezoekje brengen, een kopje koffie met haar drinken, in geval van dat de dochter geen contact krijgt, gaan kijken….. Er zijn op alle eilanden in Griekenland talloze mensen zoals mevrouw Zoe, het is helaas geen opzichzelfstaand geval. Veel kinderen en kleinkinderen trekken weg van de eilanden, op zoek naar werk in de grotere steden! Ouderenzorg is er alleen voor de zeer welgestelden, die het kunnen betalen (of hun kinderen/kleinkinderen) om naar een bejaardentehuis (Gerokomio, geros= oudere, komio= ‘te huis’, nosokomio= ziekenhuis) te gaan. Maar er is geen draagvlak voor zoiets als vrijwilligers werk voor ouderen. De gemeente dan, doet ook aan soort van ‘voedselpakketten’ uitdelen? Ja, en er is een dienst die heet ‘ hulp aan huis’…. Maar die komen maximaal een keer per maand en kunnen niet veel doen…. M.a.w. wat ik ook bedenk, waar ik ook probeer iets te regelen, het is er niet! Simpel!
Een fysiotherapeut kost € 30,- per bezoek aan huis…. Niet op te brengen dus met een pensioentje van €320 p. maand waar de zelfstandige ondernemer dan ook nog eens jaren zelf verplicht! de premie voor heeft betaald. (Anders dan in Nederland ben je als ondernemer in Griekenland verplicht je te verzekeren, TÈVE, ca. € 300,- p. maand, maakt niet uit wat voor zaak of bedrijf je hebt: een taxi, een café, een restaurant, een supermarkt etc.). Dus dit pensioen is niet vergelijkbaar met de AOW in Nederland, naast je TÈVE pensioen is er niets, het is dus geen extra pensioen. Elektra, water, telefoon. Kosten die amper betaald kunnen worden van het ‘pensioentje’ van € 320,- p. maand).
Augustus gaat over in september en dan in oktober en in november, met de laatste gasten breng ik nog een geweldig bezoek aan mevrouw Zoe met een heerlijke lunch waarvoor ik de spullen al eerder gebracht had uiteraard. Antigoni maakt er iets geweldigs van!
Zaterdag 7 november breng ik een ‘privé bezoek’ aan mevrouw Zoe, Antigoni, haar dochter en kleindochter zouden er ook zijn. Antigoni zou koken…. Ik kom en mevrouw Zoe heeft heel veel pijn aan haar enkel en dan hoor ik het verhaal:
‘ Ze is ’s nachts om 04.00 uur naar het toilet gegaan en gevallen… Antigoni vond haar rond 09.00 uur toen ze aankwam. De enkel is dik, maar ze kan tenen bewegen en haar been iets optillen. Wij zijn geen van allen arts, maar denken met zijn allen dat het niet om een gebroken enkel gaat. Dat ze veel pijn heeft is duidelijk. Antigoni, dochter en kleindochter gaan ’s middags weg. Ik blijf bij haar, we schuifelen met looprek naar het toilet. Leg haar in bed en moet dan toch weer eens richting Eretria, naar mijn huis, naar mijn hondjes….
Ik sms bij thuiskomst Antigoni: we moeten luiers hebben voor haar, we moeten extra hulp zien te krijgen…. Hoe? Ik heb nog geen idee. Jij doet wat je kan, ik woon op bijna 2 uur rijden, ik kan helaas niet dagelijks naar haar toe. Kunnen we geen werkeloze verpleegster vinden voor nu? 1001 vragen en ideetjes wellen op. Had ze maar meer gezelschap, had ze maar iets om handen dan alleen in bed liggen en t.v. kijken….
Ik probeer mevr. Zoe te bellen zondag 8 november2015, de hele dag…. Geen gehoor. Sta duizend angsten uit en ook Antigoni reageert niet! Wat te doen? Niets kan ik even doen nu, op dit moment! Eindelijk om 17.00 uur belt Antigoni, zag nu pas het bericht. ‘ Ik stuur direct mijn dochter, ik moet naar het werk!’. Die lieve nu 19 jarige moeder tuft op haar brommertje naar mevr. Zoe…. Schoolwerk is klaar gelukkig! Ze helpt haar, luiers zijn gelukkig in huis. Telefoon wordt weer opgeladen, ja, natuurlijk gaat zo’n telefoon niet 24 uur mee zonder op te laden…..
De hele avond hebben Antigoni en ik contact. We zijn zo begaan met deze lieve oude dame! Antigoni belooft me dat ze ’s morgens om 07.00 er zal zijn. Haar medicijnen zal geven en wat maar nodig is. Om 08.00 uur krijg ik telefoon, of ik kan komen…. Ja, natuurlijk ben er binnen 2 uur! ‘O.k’ zegt Antigoni’. ik heb alles nu gedaan, moet naar het werk en ik zal de ambulance gaan bellen, als die beschikbaar is, komt er zachtjes achteraan….
Ja, ik ken het systeem, er is een ambulance voor de regio Zuid-Evia met ruim 20.000 inwoners over een afstand van zo’n 50 km. verspreid, en een oppervlakte van meer dan 500 km2. (Uiteraard kan het nog erger, Chios, Chios-stad, een rijk rederseiland, heeft maar 1 ambulance, vaak is het kiezen dus uit iets onmenselijks…. Wie haal je op om naar het ziekenhuis te gaan als je moet kiezen, en helaas dat kiezen komt te vaak voor….).
Maandag 9 november 2015: Huize mevr. Zoe gaat op een soort van crisiscentrum lijken…. Hoeveel telefoontjes…. De dochter uit Athene, Antigoni, wij allemaal in contact met de ambulance die nog niet kan komen….. rond 13.00 uur, rond 15.00 uur en dan blijkt een spoedgeval waarbij de patiënt naar Athene moet! Rond 17.00 uur krijgen we telefoon dat de ambulance met de boot van Rafina om 18.00 uur weer aankomt in Marmari en dus rond 18.15 uur er zal zijn. Stik donker. Amber verlichting op het pad bij het huisje…. Antigoni had plastic tasje klaargezet met: extra nachtjapon, luiers, het verzekeringsboekje, alle medicijnen voor een paar dagen….. ‘Of ik toch de huissleutel mee zou nemen’ ‘Of ik hond Boebie binnen wilde halen en zorgen dat hij binnen bleef…. ‘
Om 18.20 hoor ik een ‘auto’ naderen en ga het hek openmaken. De ambulance kan tot boven aan het huisje rijden. Ze zijn erg lief, de ambulancebroeders. Met de brancard gaat het allemaal vrij snel en ik rijdt tenslotte achter de ambulance naar het ziekenhuis van Karystos. De orthopeed is er gelukkig nog en kent haar. Hij is boos dat ze ‘zo lang gewacht heeft’. Hij vermoed toch dat ‘het’ gebroken is, de schrik slaat me om het hart…. Foto’s maken. En ja, dan ben je echt in Griekenland. 1 verpleegkundige en die gaat er vanuit dat je helpt. Mevrouw Zoe overtillen op het laken naar een verrijdbaar bed, naar de röntgenafdeling, daar komt een laborant erbij, of ik haar wil uitkleden… of ik op de gang wil wachten, ik sjouw door het ziekenhuis met het bed van mevrouw Zoe samen met de verpleegkundige…. Geen idee waar alles is, een keer eerder geweest op de polikliniek met een gast van mi, in 2011…. Na de foto’s naar kamer 11. Weer overtillen in een ander bed. Dan komt er iemand een hartfilmpje maken, dan iemand bloed afnemen, een infuus aanleggen. Hier ben ik niet echt een ster in…. Dus ga ik even de gang op. De foto’s achterlatend op het nachtkastje. Mevrouw Zoe heeft dorst. Ik naar buiten, naar de kantine, de ambulancebroeders vragen hoe het met haar is, zo lief, zo belangstellend.
Inmiddels is het 20.30 uur en de zuster zegt me dat ze niet weet of de orthopeed nog komt. Ik sta ook constant in verbinding met Antigoni die zegt dat ze langs gaat komen zodra ze klaar is met werken. ‘Ga maar naar huis’. Je moet nog bijna 2 uur rijden…. Ik bel je morgen zodra ik iets weet. Mevrouw Zoe stelt het zelfde voor, ondanks dat ze het gesprek niet gehoord heeft want dat had ik op de gang gevoerd uiteraard. Wetende dat ze dan nu eindelijk in het ziekenhuis is en in goede handen, vertrek ik naar Eretria. Na middernacht een smsje van Antigoni. Ze was geweest, arts niet meer langs geweest, ze ging slapen, mevr. Zoe….
Dinsdagochtend vroeg wordt ik door Antigoni gebeld, ze is alweer in het ziekenhuis. Geen arts nog te bekennen. Afwachten. Stella de dochter komt met de eerste beste boot, maar dat zal al met al pas rond 10.30 zijn dat zij in het ziekenhuis kan zijn.
Rond 12.00 uur, Antigoni: ‘ God Zij Gedank’ niet gebroken, in gips wel gezet (half, achterbeen) en wachten op ambulance om haar naar huis te brengen…. Uiteraard is dit geen ‘ziekenhuisgeval’…. Tja, en nu? Hoe lang kan dochter Stella blijven, 1 dag? 2 dagen? Ook zij moet werken…. Brood op de plank, als zij niet werkt, dan is er geen geld voor Antigoni….
Dinsdagavond bel ik een uur met dochter Stella. Wat is het moeilijk en bijna ‘onmenselijk’ voor haar…. Ze moet naar haar werk in Athene terug. Mevrouw Zoe, haar moeder met haar meenemen is de optie die zij ziet… Maar die ziet mevrouw Zoe NIET. En logisch: ‘wat doe ik daar van ’s morgens tot ’s avonds op bed?’ ‘En dan mijn dochter belasten met mijn zorg als ze na 10/12 uur werk (werk is hier: wachten op een taxiritje’) thuiskomt…. ‘Nee dat doe ik niet’… ‘Ook weer zo waar, want dan moet de dochter toch ook op zoek naar hulp, en dan heeft Antigoni geen werk op Zuid-Evia, dat is mede waarom mevrouw Zoe stellig vasthoudt aan haar standpunt: ‘mij hier wegkrijgen doe je als ik lig tussen 6 planken, je moet me wegdragen!’.
Hoe moeilijk allemaal… met Stella spreek ik af dat ik met Antigoni zal afspreken wanneer ik eventueel nodig ben. Ik kom graag. Ik kan ook bij je moeder werken, heb gelukkig een ‘stick waardoor ik altijd internet heb’. Antigoni kan gelukkig veel doen aankomende week. Maar zondag niet. Natuurlijk ben ik er zondag… 15 november 2015.
Gewapend met mijn ‘Nasi goreng’, die ik zaterdag gemaakt heb en waarvan ik Anna, (nog zo’n zieltje in mijn directe omgeving! Anna is 47 jaar, werkt gemiddeld 12 uur bij het benzinestation waar ik altijd al jaren tank, in ‘mijn dorp’ Eretria, gescheiden en dochter die studeert in Engeland…. Van die paar honderd Euro die zij per maand aan salaris krijgt kan ze een deel aan haar dochter spenderen…. En de rest?? Amper te eten heeft ze en heel het seizoen geef ik haar en onze gasten de ‘ doggybag aan eten’ tijdens de welkomstlunch en diner en de lunch van de welkomstexcursie. Hoe blij is zij daarmee…. Nu het seizoen over is, is er geen doggybag meer…. En dus kook ik. Simpele, voedzame gerechten… Waarvan ik Anna in een tupperware bakje elke avond iets van breng….. Hoe dankbaar is zij??? Onbeschrijfelijk!) van heb voorzien! Ze is zo enthousiast over de smaken en weet van mijn bezoek aan mevrouw Zoe dat ze aanraadt om dat mee te nemen! Wat een schot in de roos!
Mevrouw Zoe smult van de Nasi goreng…. Of ik a.u.b. nog een portie wil maken voordat ik wegga naar NL volgende maand. Natuurlijk had Antigoni ook eten gemaakt wat klaarstond. ‘Kokinisto van varkensvlees’, gorta (wilde spinazie), piperies florinies (zoete gebakken groene punt paprika’s). Ik hoefde allen de spaghetti nog te koken. Ik bewaar dat voor ’s avonds.
Nadat we samen koffie gedronken hebben, de lunch (Nasi Goreng) op hebben is het tijd voor haar om een uurtje te slapen…. Ik ben aan de afwas…. En dan roept ze: ‘Blijf waar je bent’…. Ik heb het laten ‘lopen’…. Ik snap even niet wat ze bedoelt en zoals gebruikelijk: ‘ als je iets NIET mag doen, dan doe je dat juist’…. En dus ga ik kijken…. Ze is inmiddels met haar looprek in de badkamer… ik zie wat ze bedoelt… haar ontlasting ligt op de vloer net, voor de badkamer…. Ik schrik, niet van de ontlasting die daar ligt maar het feit dat ze had kunnen uitglijden o.i.d….. Met chloor en keukenrol en water en mop is dat zo verholpen natuurlijk. Dat is geen punt. Punt is hoe zij zich moet voelen tegen toch een ‘vreemde’. Ik moet haar wassen, schoonmaken…. Verschonen…. Later zie ik dat het bed ook verschoond moet worden, de vloer in de slaapkamer gedaan moet worden en ik ben alleen en mevr. Zoe op het toilet… Hoe voelt zij zich? Buiten dat ze bijna niet meer kan van vermoeidheid?
Na alles gedaan te hebben wat gedaan moest worden…. Valt ze gelukkig in slaap en slaapt 1 ½ uur. Het is dan 16.30 uur. Maak kopje Griekse koffie voor haar. En begin om 17.30 uur aan het avondeten… Heel veel honger heeft ze niet, maar toch eet ze gelukkig wat. Wij kijken samen nog naar een hele oude Griekse film, het Griekenland uit haar ‘tijd’.
Volhumor krijg ik nog anekdotes te horen. Heerlijk dat ze zo reageert en ‘het ongelukje van die middag van zich af kan zetten’. Om 20.30 uur moet ik echt naar Eretria… nog bijna 2 uur rijden voordat ik thuis ben…
Met zeer gemengde gevoelens laat ik haar achter, lekker ingestopt in bed en hond Boebie verzorgd te hebben verlaat ik het huisje….
Ik weet dat lieve vrienden en Carola wachten op nieuws, hoe het vandaag gegaan is, met mevrouw Zoe….
Ik mail en wordt daarna overstelpt door lieve reacties… Mensen, vrienden willen helpen! Toezeggingen van geld wat overgemaakt gaat worden om mevr. Zoe een mooie kerst te geven, met ‘nep’ boompje en al…. Ik ben ontroerd.
Een lieve dochter van deze vrienden/gasten meldt zich… Alex: ‘ wat heb je nodig’, we gaan een actie starten….
Ik heb in mijn hoofd: wol en breipennen no.10… dan kan ze sjaals breien, en die verkopen we dan… aan wie? ‘ Aan onze gasten natuurlijk’, wat een origineel Sinterklaas- of Kerstcadeau voor 2016! Natuurlijk is het dan zomer 2016 en wie denkt er bij warme, zomerse temperaturen aan een winterse sjaal? Toch geloof ik erin! Als we restjes wol/katoen maakt niet uit, waar je maar mee kan breien (of haken) kunnen inzamelen…. Dan heeft ze in ieder geval iets om ‘handen’.
Maar ja, heel eerlijk, die sjaals moeten nog maar gebreid zien te worden…. En daarna ook nog eens verkocht zien te worden… En dat is dan ‘bij leven en welzijn’ pas volgend zomerseizoen…. Dat wij al heel ver zijn met zomerseizoen 2016 maakt dat wij ‘ misschien de winter die mevrouw Zoe eerst nog maar eens moet door zien te komen, bijna vergeten’. Ze moet deze winter 2015/2016 door zien te komen…
Mij is inmiddels van vele kanten gevraagd: ‘wat kunnen we doen om te helpen?’
Als ik heel eerlijk ben: ‘ alleen nu op dit moment zou een geldelijke bijdrage helpen’. Maar uiteraard is alles welkom: warme kleding, zoals een warm vest, warme sloffen voor aan haar voeten voor in bed en warme sloffen met antislip voor uit bed. Eten natuurlijk. Maar hoe krijgen we dat naar Zuid-Evia?? In de zomermaanden kunnen wij onze lieve gasten vragen ‘spullen’ mee t nemen, die wij inchecken in onze, inmiddels beroemde Prinos strandtassen, en dan vragen of gasten die van de ‘kofferband’ willen halen en aan mij willen overhandigen… Daarin kan dan van alles zitten: ‘spaghetti, rijst, gedroogde witte bonen, linzen etc. etc., ‘houdbare voedselwaren’. Maar daarmee is ze de winter nog niet door… de winter van 2015/2016.
Mocht u willen helpen? Dan kunt u iets doneren op rek. ….. t.n.v. Mevr. Zoe/Marmari/Evia
Alle hulp in welke vorm dan ook is welkom. Zondag 22 november ga ik weer naar haar toe… gewapend met eten en andere zaken…..
Wij danken u namens mevrouw Zoe heel hartelijk…
Alexandra Prinou.